اشعار

هشت روز است که با درد مدارا دارد            کوهِ صبری که در این بسترِ غم، جا دارد

هشت روز است که از زهر به خود می‌پیچد            هشت روز است که از مرگ تمنا دارد

سوزاند چنان زهر جفا بال و پرش را            انـگـار نـمی‌ديـد دگـر دور و بـرش را

جانش ز عطش سوخت چنان جد غريبش            طوری كه بهم ريخت تمام جگـرش را

نه تنها دوست، دشمن فکر حفظ احترامش بود            کسی که آیۀ تطهیر بخشی از مقامش بود

تمام سهمش از این خاک شد یک‌گوشه از زندان            همان مردی که هرگوشه از این عالم به نامش بود

دل می‌دهـد حواله مرا سوی عسکری            می‌خوانَـدَم به سایۀ گـیـسوی عسکری

می‌خواهد او وضو بنمایم به آب چـشم            صورت نهم به خاک سر کوی عسکری

از جهان، خورشید عالمتاب رفت            رفت و عـالم در دلِ گرداب رفت

گـریـه کـن! که از رکـاب سـامـرا            آن یـگــانـه گـوهـرِ نـایــاب رفـت

من که خونین جگر از زهر جفایم پسرم            لالـه‌ام؛ لالـه و در شـعـله رهـایم پسرم

نفسم سوخته از هُرم عطش مثل حسین            آه کاین شهـر شده کـرب و بلایم پسرم

ای جگرگوشه امان از جگرم مهدی جان            زهر آتش زده پا تا به سرم مهدی جان

لرزه افتاده به جانم، تو بیا راحت جان            ای رخت روشنی چشم ترم مهدی جان

آنـکـه بـر محـضـر شـما نـرسد            مـطـمـئـنـا کـه تـا خــدا نــرسـد

بهتر است اینکه زیر خاک رود            آن سـری کـه بـه سـامـرا نرسد

سلام ای نور، ای محصور، ای دور از رهایی‌ها            غـریب‌بن‌ غـریـبِ وادی نـا‌ آشـنـایـی‌ها

تویی که مرزهای نقشه‌ها را خطّ بُطلانی            سلام ای هستیِ اَعـراب، فخر آریایی‌ها

ای ســراپـا حُـسـن حــیّ ذوالــمــنـن            ســوّمـیـن ابـن الــرّضـا دوّم حـســن

ای هــزاران آفــتــابـت مــشــتـــری            یــا ابــاالـمـهــدی امــام عـســکــری

بـرای مـن شـده زنــدان تـمـامـی دنـیـا            و، جــانــم آمـده بـر، آسـتـانـۀ لـب‌هــا

رسیده دفـتر عـمرم به نـقـطۀ سر خط            که گشته عمر کـمم مثل مـادرم زهـرا

عطر گل حـیدری یا حسن عسکری            وارث پیـغـمـبری یا حـسن عسکری

ای نفـسـت جـانـفـزا در حـرم کـبریا            آیـنـۀ کـوثـری یـا حـسـن عـسـکـری

دوستان بر من و سوز جگرم گریه کنید            به شرار دل و اشک بصرم گریه کنید

من جوان بودم و در سن شبابم کـشتند            بر دل سـوخـته و چـشم ترم گریه کنید

کی می‌شود به سامره در «سرّ من رای«            گـویم به هـادی و تو سـلامٌ عـلیکـما

تا روز مرگ جان بدهم در ولایـتان            حـبّ شما طلب بکـنم روزی از خدا

از غـریبی می‌کـشم پـیـوسته آه            می‌بـرم بـر مـادرم زهـرا پـنـاه
هست عـمری خانه‌ام تبـعـیدگاه            بیتِ من زندان و زندان قـتلگاه

زهرِ جانکاهی تو را انداخت از تاب و توان            چهره‌ات شد زرد و زار و بی‌تکلّم شد زبان

گر گفتی! از نفس‌هایت حرارت می‌وزید            سینه‌ات می‌سوخت، حالِ احتضارت شد عیان

مـردِ جـوان دارد وصـیت می‌نـویـسد            می‌گـریـد و ذکـر مـصـیبت می‌نویسد

دنــیــا بـرای رحـمـت او جــا نــدارد            آه این غریب از رفع زحمت می‌نویسد

افـسوس که آئینه نصیـبش سنگ است            در کوچۀ بی‌کسی عجب دلـتنگ است

هر روز غـروب خـون شده قـلبش که            اینقدر غـروب سامرا خـونرنگ است

بیا و سر به روی سینه‌ام بگذار، مهدی‌جان           شرر زد بر درونم زهر آتشبار، مهدی‌جان

بیا تا سیر بینم وقت رفتن، ماه رویت را           که می‌باشد مرا این آخرین دیدار، مهدی‌جان

رنج و هجران وبلا از غربتم لبریز بود            دیده، عمری بود از غم های من خونریز بود
کـربـلایـم سـامـرا و قـاتـلـم زهـر جـفـا            گـوشه تبـعـیدگـاهم، قـتـلگـاهم نیـز بود